Dzień i noc

Odkąd Ziemia się obraca, Dzień się w berka bawi z nocą – raz na niebie świeci słońce, raz gromady gwiazd migocą. Gdy leciutki, blady przedświt mrok rozprasza i przegania – z czarnej nocy, bez pośpiechu, świat powoli się wyłania. Widać domy, widać drzewa, ćwierka wróbel, kogut pieje, powolutku słońce wchodzi, pomalutku świta, dnieje… Ciemno, ciemno, coraz ciemniej, w końcu czarna noc zapadła. Gdzieś przepadły domy, drzewa, to noc rzeczom kształty skradła. I ukryła je starannie pod mięciutką, czarną chustą. Nic nie widać dookoła, wszędzie czarno, wszędzie pusto…